Χαιρετισμοί

Το παρόν blog - έστω και με αυτήν την μορφή και προτού δημιουργηθεί μια πιο "σικ" ιστοσελίδα - δεν είναι για να παραθέσω τα πεπραγμένα μου σε στυλ "θαυμάστε με κι εσείς" - εκτός από μένα (αν και αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο σκεπτικό αλλά ως δευτερεύον) αλλά γίνεται για αποδείξω σε κάποιους πως δεν υπήρξα χαραμοφάης, καναπεδόβιος και τεμπελόσκυλο και για να εκθέσω την παραγωγή της διανοητικής μου ροής και ενίοτε διαρροής και για να δείξω γιατί εγώ - ο εκθέτης - έγινα κατά καιρούς το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους των.

Έτσι - για μένα-, ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος, θριαμβευτικά επαληθεύεται το "φτάνει, φτάνει, φτάνει / η ζωή μας κύκλους κάνει" ενώ απ' τον εξώστη αρκετοί φίλοι μου θεατές χειροκροτούν τις προφητείες τους.

Δεν είναι όλο αυτό μια νοσταλγία, με καταλαβαίνετε ; Δεν είναι ένα ανθολόγιο αποξηραμμένων ιδεών που έχασαν το άρωμά τους, όχι. Ούτε είναι μια παράθεση από σουξέ - με καταλαβαίνετε. Όλα έχουν επιλεγεί, έτσι ώστε κατάλληλα τοποθετημένα να κάνουν κάποιο νόημα. Ποιο είναι το νόημα ; Το νόημα είναι το αίσθημα. Πως γεννήθηκε το αίσθημά μας, πως διαμορφώθηκε, πως συνέχισε διορθώνοντας - το δυνατόν - τα λάθη του και πως συνεχίζει μέχρι που να τα δώσει όλα. Γιατί αυτός είναι ο στόχος : Να τα δώσουμε όλα κι ας μην μας το συγχωρήσουν ποτέ.

Δεν θα το κάνω από στυλ ούτε από γκρίνια που θα αναφερθώ σε κάποια γεγονότα που δείχνουν σημειολογικά την μέγιστη αυταπάτη της ανθρωπότητας, αυταπάτη που για όσους είναι κατ' επιλογήν τους και αφορούν τους ίδιους, δεν είναι αυταπάτη. Θέλω να πω δηλ. πως ο καθένας έχει την λόξα του και το κόλλημά του. Η προσπάθειά μου ανέκαθεν υπήρξε μια προσπάθεια ανεύρεσης μιας "κόλλας" που θα επιτρέψει τον "μισητό" να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με τον "αγαπητό", τον "καλό" να αγκαλιάσει τον "κακό" και την Παρθένα να χορέψει ένα ταγκό με τον Σατανά. Έστω και για λίγο, έστω και για όσο διαρκεί αυτός ο χορός, έστω και για όσο διαρκεί ένα "στην υγειά μας ρε παιδιά!" και ένα κλιγκ δυο ποτηριών.

Όποιος λοιπόν έντιμος και αποφασιστικός θέλει να εντρυφήσει στην πορεία της ιδεολογικής μου απόσταξης και να συμμετέχει όχι στην φωτογραφία αλλά στο φλας, στο κλατς, στο πλατς, στο ττκκκκςςς του φακού μιας στιγμής, θα καταλάβει πως όλο αυτό είναι ένα ίχνος σε μια φωτογραφική πλάκα - επειδή δεν είμαι αθάνατος, ούτε από πέτρα - κι επειδή μια μέρα θα τα κακαρώσω. Να υπάρχει λοιπόν κάτι από μένα, ως μουσαφίρη της Γης σε αυτήν την δύσκολη χρονική περίοδο μετάλλαξης που περνάει ο πλανήτης, σακατεμένος και χιλιοτρυπημένος από γιαχνί σοφούς και τάχαμ ρήτορες φωστήρες και παντογνώστες.

Απ’αυτήν την άποψη και υπ’ αυτή την έννοια ας είναι ευλογημένο το παρόν blog. (πιστεύω και δεν ξέρω γιατί, αν ζούσε στις μέρες μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα’ χε και αυτός ένα blog).

Χαιρετώ,